Σκόρπιες σκέψεις

Τι ωραίο πράγμα οι συναυλίες. Όποτε μπορώ να πάω σε συναυλίες πηγαίνω. Τις λατρεύω.
Δεν ξεχνώ ακόμα την πρώτη μου συναυλία. Τελευταία χρονιά ύπαρξης του συγκροτήματος "Τρύπες" και αυτή ήταν η πρώτη επαφή με τον συναυλιακό θρίαμβο. Θέατρο δάσους, με όλο το θέατρο Δάσους γεμάτο, εμείς να μπαίνουμε free, γιατί ξέραμε τον Αγγελάκα και μας είχε δώσει προσκλήσεις. Στο τέλος της συναυλίας δεν είχαμε φωνή, και οι μπλούζες μας είχανε γίνει με τριπλάσιο μέγεθος γιακά από το τράβηγμα. Περάσαμε άψογα.
Είχανε πει ονειρεμένα τραγούδια...

Όποτε λοιπόν βλέπω καλή συναυλία πηγαίνω. Φέτος πήγαμε ήδη στο αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο. Και έπονται:
- Αύριο Κυριακή στην πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα, συναυλία ελεύθερη του Γ. Χαρούλη για το αντί-ναρκωτικό φεστιβάλ.
- 25 με 30 Ιουλίου Φεστιβάλ Άρδα με : ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ, MAGIC DE SPELL, ΤΣΟΜΠΑΝΑ RAVE ,ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ, ΜΠΛΕ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ, ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ, ΜΑΡΙΩ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ, ΟΝΙRAMA

Και ό,τι είθε προκύψει.

-ο-

Μου αρέσουν οι άνθρωποι με αίσθηση του χιούμορ. Να γελούν ή να προκαλούν ηθελημένα γέλιο. Παντού. Να γιατί χαίρομαι όταν νικάει ο Valentino Rossi!!! Ο τύπος εκτός του ότι είναι απίστευτος οδηγός και γαμάτος στα φρένα, έχει μια απίστευτη αίσθηση του χιούμορ!!!

Βρες τον Τοτό

Όλοι λέμε ανέκδοτα με τον Τοτό. Όλοι φανταστήκαμε πως μπορεί να είναι αυτός ο θρύλος.
Το παιδί που σε όλα τα ανέκδοτα βρίζει. Που ακόμα και μέσα στο σχολείο βρίζει...
Ε τον τσακώσαμε τον Τοτό.

Στην παρακάτω φωτό βρες τον Τοτό:
[και τι τους είπε η δασκάλα: "Κάντε μια γκριμάτσα παιδιά για να βγάλουμε φωτογραφία"]

(κλικ για μεγένθυνση)

Καίγομαι , καίγομαι....

...ρίξε κι άλλο λάδι στην φωτιά!!!! Που λέει και το τραγούδι.

Αυτό που λένε ότι στην Ελλάδα τίποτα δεν λειτουργεί οργανωμένα είναι ψέμα μεγάλο.
Ε μα και βέβαια έχω ντοκουμέντα.

Σ.Ε.Ε.Π.Ε.
[Σύνδεσμος Επαγγελματιών Εμπρηστών Πάσης Ελλάδος.]

Από τις λίγες οργάνωσης που κάνουν τόσο οργανωμένη δουλειά. Μέσα σε μία μέρα πήγαν και έβαλαν φωτιά στη μισή Ελλάδα. Οργανωμένα. Όχι μαλακίες.
Βέβαια εντάξει, πηγαίνουν συνέχεια στα ίδια μέρη, μάλλον γιατί δεν έχουν επεκταθεί οι τοπικές οργανώσεις. Αλλά έχουν δυνατά μέλη. Πέρσι π.χ. ο Σύνδεσμος Επαγγελματιών Εμπρηστών Βορείου Ελλάδος είχε κάψει το μισό πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.

Και μετά βγαίνουν στις τηλεοράσεις και στο θέμα "Κάηκαν Σπίτια",
φωνάζουν: "Τι θέλει το δάσος ανάμεσα στις βίλες?"

Αλλά κι αυτή η ΔΕΗ [εκ του "Δεν Έχουμε Ηλεκτρικό"], την έχουμε χρυσό-πληρώσει και πάει και τους βοηθάει και κόβει και το ρεύμα. Απ` ότι άκουσα μία πυρκαγιά σε ελαιώνα προκλήθηκε από έκρηξη σε πυλώνα της ΔΕΗ. Ήταν να μην ιδιωτικοποιηθεί αυτή. Πήρε την κάτω βόλτα με φαίνεται...

Κατά τα άλλα εδώ εις την Πάτρα δεν καταλάβαμε τίποτα από αυτά.
Εδώ ένα ποτάμι είχαν και ακόμα το ψάχνουν... Χάθηκε πριν 2 χρόνια.
Το ρούφηξε λέει η γη και το έβγαλε σε άλλη περιοχή. Τρέχα γύρευε.
Και σου λέει, κάτσε μην βάλουμε φωτιά και μας βγει πουθενά αλλού και τρέχουμε.
Οπότε ούτε φωτιές ούτε τίποτα.

Έτσι εδώ και ρεύμα έχουμε και ίντερνετ. Πολιτισμός παιδάκι μου. Ούτε διακοπές ούτε τίποτα.

Για τους πυροσβέστες δεν θα πω κάτι γιατί δεν θα είμαι αντικειμενικός. Τους τα έχω μαζεμένα από πέρσι με την φωτιά των Ταγαράδων [χωματερή] που κάθονταν και ξύνονταν γαιτί τα έξοδα κατάσβεσης [αφρός] ήταν ακριβά!!!


One solution, παιδάκια. Revolution...όταν έρθει το ρεύμα βέβαια!!!

-o-

Ε πάρτε κι ένα από έναν επαγγελματία της Ελευθεροτυπίας ...

Αϊντε εκεί ψηλά, ψηλά στην Ανδρομέδα...

Σου λέει τώρα η μανδάμ, θέλω να πάω στο γιαλό να μπανιαριστώ ολίγον τι, αλλά τι θα πει ο κόσμος αν με δει without τακούνι μισό μέτρο?
Ε ορίστε λοιπόν η λύση...

Αλλά να μα την μπαναγία σε λέω, μη δω καμιά με
τέτοια στην παραλία . . . την μόδα μου μέσα!!!

Φιλοσοφική συζήτηση 5

Τί είναι λευκό και από την πρώτη στιγμή σου χαμογελά και απομακρύνεται;

-> Το πτυχίο

Πως αντιμετωπίζουμε την ΖΕΣΤΑ

1) Κοιμόμαστε κατά τις 6 τα χαράματα, έτσι ώστε όταν πλακώσει η ζέστη να μας βρει στα κρεβάτια μας [γιατί όταν κοιμόμαστε δεν καταλαβαίνουμε Jesus]. Τουλάχιστον σε μένα και στον bear πέτυχε...

2) Ανοίγουμε φουλ το air condition. Δεν πα να λέει η ΔΕΗ... Όταν την χρυσό-πληρώνουμε καλά είναι;

3) Τρώμε καΐσια Πορταριάς. Υποσημείωση: Η διανομή τους δεν τελείωσε ακόμα. Μοιράζουμε, μοιράζουμε...

4) Παγωτάκι με γλυκό κεράσι από πάνω...

5) Δεν βγαίνουμε έξω...βολεύει και λόγω εξεταστικής αυτό το μέτρο.

6) Αν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι δεν βγαίνουμε έξω!!! Πετάμε το σκινάκι κάτω από το μπαλκόνι και μας δένει τα πράγματα που θέλουμε ο κυρ Νίκος από κάτω...

7) Ε και ζεστό σαλεπάκι...ΑΚΟΥ ΤΗΝ ΔΙΨΑ ΣΟΥ!!!

Χρίω

Αλλαγές φέτος στο χωριό.
Μας φέραν νέα πρόσωπα,
νέες μορφές για να αγαπήσουμε.

Καθώς ο δείκτης του ρολογιού
δείχνει το ξεθωριασμένο δώδεκα,
η πόρτα χτυπά.

Για να ανοίξω και έκπληκτος
να δω στο χαμόγελό της, το καινούργιο.
Αυτό που χρόνια έλειπε από το χωριό

Το χέρι έκανε με μιας την κίνηση.
Αυτήν την τόσο φυσική.
Αυτή του "περάστε", "καλώς ορίσατε".

Μα μου θύμιζε τα παλιά αυτή η γυναίκα.
Το τότε και το τώρα.
Ανακατασκευάζοντας μνήμες και θύμισες.

Τόσο οικείο το πρόσωπό της και το βλέμμα της.
Μα πιο πολύ οι λέξεις της:
"αφού", "επειδή", "άρα", "γιατί", "πως"

Νομίζω αγάπησα μια μορφή.
Και ερωτεύτηκα 5 λέξεις.
Θαύμασα τις μνήμες.

Ήπιαμε τον καφέ.
Πληρώσαμε.
Ο καθείς τα δικά του.
Την χαιρέτισα.
Και φύγαμε.

Φύγαμε από το χωριό.
Πήραμε άλλες κατευθύνσεις.
Με πληγωμένα χέρια.

Τραβήξαμε τους δρόμους μας.
Γιατί φέτος δεν χωρούσε άλλες αλλαγές στο χωριό.
Μήτε άλλες αγάπες.

Κι ο δείκτης ξανά δείχνει δώδεκα.
Ναι ∙ καλά κατάλαβες.
Εκείνο το ξεθωριασμένο...

Στην Χριστίνα

Συνεχίζει...

Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να προλάβει την αγέλη που όλο και απομακρύνονταν μπροστά του. Μέχρι που τους έχασε εντελώς. Συνέχισε να τρέχει όμως, με την ελπίδα να φτάσει στον στόχο. Ποιόν στόχο; Ήταν η δοκιμασία για αυτούς. Όποιος δεν προλάβαινε την αγέλη, δεν έπρεπε να είναι μέρος αυτής.
Είχε βάλει λοιπόν όλη την δύναμη στα τέσσερά του πόδια και το κεφάλι στην ευθεία και έτρεχε χωρίς καμία σκέψη. Δεν κοίταζε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Μονάχα τον στόχο.
Μετά από λίγο, όταν πλέον βράδιασε, ήταν προφανές ότι είχε αποτύχει. Έτσι τσακίστηκε στο έδαφος λαχανιασμένος. Δεν άνηκε πλέον στο κοπάδι. Έπρεπε να συνεχίσει μόνος του τον δρόμο της επιβίωσης…τον δρόμο της ζωής.
Ίσως να `ταν κι αυτό που κατά βάθος ήθελε. Ποιος ξέρει; Ίσως η ίδια του η φύση και η φαινομενική "ανικανότητά" του να τρέχει γρήγορα σε σχέση με την αγέλη να του έδειχναν τον δρόμος της διαφορετικότητας.
Λαχανιασμένος όπως ήταν και σωριασμένος κάτω στο έδαφος με την γλώσσα του να ακουμπά το χώμα, πήρε μια βαθιά ανάσα και έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό. Η απουσία του φεγγαριού έκανε τ` αστέρια πιο ευδιάκριτα. Αυτό που δεν επιτρεπόταν να κάνει τόσο καιρό, τώρα μπορεί και το κάνει. Κοιτάζει τα άστρα.
Χαμογέλασε και σηκώθηκε πάλι στα τέσσερα. Πλησίασε την λίμνη για να πιει λιγάκι νερό και κοίταξε την αντανάκλαση του. Δεν ήταν αυτός που τόσο καιρό έβλεπε. Είχε αλλάξει η μορφή και η μάζα. Αλλά δεν τρόμαξε, ούτε ξαφνιάστηκε. Το πίστεψε. Σήκωσε το κεφάλι στην ευθεία και άρχισε ξανά να τρέχει. Αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση πλέον. Και χαμογελούσε, πότε βλέποντας αριστερά, πότε δεξιά την φύση και πότε κάνοντας άλματα και κωλοτούμπες.
Γιατί πλέον έτρεχε όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί ήθελε…

Ρε αγροκαλιεργητή

Αφού με το θύμισε ο bear ας το χώσω κι αυτό εδώ πέρα...

Φιλοσοφική συζήτηση 4

Το φιλοσοφικό ερώτημα είναι το εξής:

Πως βρέθηκε ο γερό-Τζεπέτο στην κοιλιά της φάλαινας;

Μάνος Λοΐζος

Τώρα που τα πολυβόλα ξανάρχισαν.
Τώρα που ο Μπράουν, ο Φίσερ και ο Κραφτ δε φτιάχνουν μόνο τανκς αλλά και έξυπνες βόμβες.
Τώρα που ο Τσε έμεινε μόνος.
Τώρα που τα εμβατήρια που μας μαθαίνουν είναι τηλεοπτικές σκυλοτροφές.
Τώρα που τον νέγρο-Τζο, τον ήρωα, τον κουλοχέρη, τον ξανάστειλαν στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ για το δεύτερο χέρι.
Τώρα που ο μικρός καφενές έγινε Mc Donalds.
Τώρα που τα πουλιά δεν τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό αλλά στο πετρέλαιο.
Τώρα που το ακορντεόν σωπαίνει για να περάσει ο φασισμός.
Τώρα που ο Κουταλιανός δε μασάει σίδερα αλλά τσίχλα στα καλλιστεία...
Τώρα σε ψάχνουμε στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων!
Τώρα όλα σε θυμίζουν!
Τώρα που οι φοιτητές και οι μαθητές εμψυχώνουν με τα τραγούδια σου τους δίκαιους αγώνες τους...
Τώρα Μάνο, σ' ευχαριστούμε που μας έμαθες πως τίποτα δεν πάει χαμένο!

...είπε ο Βασίλης και η συναυλία άρχισε.

παλιός ΚΟΚ

Στην Επανομή, είχανε μπλόκο οι αστυνομικοί και έπιαναν μηχανάκια για έλεγχο.
Κάποια στιγμή περνάει ένα παιδί που δεν φορούσε το κράνος, αλλά το είχε περασμένο στον αγκώνα του.
Όταν λοιπόν τον ρώτησε ο τροχονόμος γιατί έχει το κράνος στο χέρι του και δεν το φοράει, αυτός απάντησε:
"Γιατί κυρ αστυνόμε, όσες φορές έπεσα, το χέρι μου έσπασα"

Την γλίτωσε την κλήση ;)

Αμ το `λεγε ο πατέρας μου

Μαντζουράνα στο κατώφλι να σου δάγκωνα το σβέρκο.

Εφτασε η ώρα της δημοσιότητας

Ναι κύριες και κύριοι, φίλοι και φίλες...
Αν δεν θυμάστε πατήστε εδώ
Στο σημερινό επεισόδιο δεν με έδειξε, αλλά στο επόμενο σίγουρα...
Εφτασε η ώρα να γίνω διάσημος!!!

Περ-πατήσαμε

Περάσανε τα χρόνια. Μέρες παλιές τώρα θυμόμαστε.
Μαζί σε εκείνο το κτήριο που τώρα θυμίζει χαλάσματα.
Καθόμασταν εκεί σε εκείνο το σπιτάκι με τα δύο δωμάτια.
Εσύ στην καρέκλα και πάντα εγώ στον καναπέ, χρόνια ολόκληρα.

Περάσανε τα χρόνια. Μέρες καλές τώρα θυμόμαστε.
Όταν το λιόγερμα χτυπούσε στον τοίχο της κουζίνας
κάνοντας τα όνειρα και τα λόγια να μεγαλώνουν,
μέσα από τις σκιές της αντανάκλασης.

Περάσανε τα χρόνια. Μέρες αλήθειας τώρα θυμόμαστε.
Ακούς τα όσα, χείλη παθιασμένα λένε, με πόθους και πάθη.
Πότε είσαι εκεί και πότε τα χάνεις και χάνεσαι,
κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο ηλεκτρισμένη.

Περάσανε τα χρόνια. Μέρες αγωνίας τώρα θυμόμαστε.
Όταν νέοι κάναμε σχέδια τρελά κι αλλοπαρμένα
Ο καθείς τα δικά του, αυτά που του ανήκαν
και μαλώναμε ποιος έχει το καλύτερο.

Περαάσανε τα χρόνια. Μέρες σιωπής τώρα θυμόμαστε.
Κοιτάζοντας προς το ίδιο παράθυρο, με τα ίδια μάτια
τότε που το χθες γινόταν αύριο και το αύριο τώρα
κάνοντας τις ίριδες των ματιών να διαστέλλονται με τρόπο άψογο.

Περάσανε τα χρόνια. Μέρες αγάπης τώρα θυμόμαστε.
Αυτή που αρνήθηκαν οι άλλοι και κατακτήσαμε εμείς.
Κοιτάζοντας το άδειο από νερό ποτήρι
καθώς έλιωναν οι πάγοι της ζωής μας.

Περάσανε τα χρόνια. Τα χρόνια μας.
Και των δυο μας. Πολλαπλασιασμένα επί δύο.
Γιατί πάντα μετρούσα και των δυο μας
και πάντα ήταν αυτά που με βάραιναν την πλάτη, μέχρι τώρα.

Πέρασαν χρόνια και είμαστε πάλι εδώ γιατί ποτέ δεν καταλάβαμε ότι δεν ήταν αυτά που μας χώριζαν τα πολλά, αλλά ήταν ένα αυτό που μας ένωνε.
Κι αρκούσε. Μια χαρακιά στον μαυροπίνακα με την λευκή κιμωλία.
Αυτήν που ένωνε την ρίζα με το φύλο.

Γιατί οι άνθρωποι δεν θυμούνται πρόσωπα.
Αυτά ξεχνιούνται με μιας.
Οι άνθρωποι θυμούνται τον μαυροπίνακα…
Κι ας μην πέρασε χρόνος ένας.

Πάτρα
Ιούνης 2007
Δ.Κ.

*Αφιερωμένο στην φιλία των τεσσάρων χρόνων,
την τόσο παράξενη, μα τόσο γοητευτική.

Σαύρας Εγκώμιο - Υστεροφημία

Διαδόθηκαν τα νέα στη σχολή...
Αρχικά έγινα ρεζίλι...
Μετά τους τα παρουσίασα 10 φορές πιο τραγικοποιημένα τα πράγματα κι έγινα ήρωας.

Γυρίζοντας σπίτι η σαύρα-δεινόσαυρος δεν υπήρχε πουθενά.

Έτσι επιστροφή στο διάβασμα και την καθημερινότητα.
Τα κεφάλια μέσα. Αλλιώς θα χάσουμε τα deadlines.

-ο-

Πάντως ακόμα γελάω με την εικόνα μου: στο ένα χέρι το σκουπόξυλο, στο άλλο χέρι την ηλεκτρική σκούπα, να κυνηγάω την σαύρα η οποία να τρέχει συνεχώς πάνω κάτω, ενώ το σπίτι έμοιαζε με κρανίου τόπος γιατί είχα μετακινήσει όλα τα πράγματα εκτός θέσεως.

Σήμερα μου είπε κάποιος: "Καλά έβαλες ηλεκτρική σκούπα στις 6:30 τα χαράματα?"

[Μα ήθελα να το παίξω Ghostbusters που ρουφούσαν με σκούπες τα φαντάσματα]

Τώρα λοιπόν κατάλαβα, γιατί και στις 9 το πρωί που ξανά-κυνηγούσα την σαύρα με την ηλεκτρική σκούπα σε λειτουργία, βρίζοντας με ανοιχτή την πόρτα, ο πατέρας της από δίπλα μου (που είχε να έρθει εδώ και 2 χρόνια) με αγριοκοίταξε...
Αυτό είναι που λένε ο λάθος άνθρωπος, την λάθος ώρα...

Πάντως ομολογω ότι η σαύρα έκανε κάτι εκπληκτικά άλματα από τοίχο σε τοίχο...

Σαύρας Εγκώμιο - Η Φυγή

Μετά από έναν ανήσυχο ύπνο λίγων ωρών και ώρα 11 και 19 ακριβώς ανακαλύφθηκε επακριβώς η θέση της σαύρας εις το δωμάτιων, μετά την ανακίνησην 5-6 κιβωτίων από χάρτινο υλικό. Μετά από απηνή μεν μάταια δε καταδίωξην η σαύρα απέδρασον εκ της οικίας μου μέσω της κεντρικής εισδόσου, σαν κυρία, αφήνοντας με ξοπίσω της να βρίζω.
Θυμίζουσα δε, ανέκδοτον που παρόμοιο γεγονός συνεβει, με ανθρώπινα όντα όμως:

Eωράκαμεν τους ληστάς...

Πάω για ύπνο γιατί με αυτά και με εκείνα έχω γίνει λιώμα!!!

Σαύρας Εγκώμιο - Η εμφάνιση αυτής

Ώρα 6:22 και από τις 5:30 ψάχνω μια σαύρα [σίγουρα μεταλλαγμένη γιατί είχε μέγεθος μεγαλύτερο από την παλάμη μου], η οποία μετά από σλάλομ γύρω από την σκούπα κατάφερε να μου ξεφύγει. Κι εκεί που την κυνηγούσα από γωνιά σε γωνιά, τελικά εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου, μπαίνοντας πιο βαθεια στο σπίτι μάλλον.
Παρατάω την αναζήτηση, αν και την έχει φοβηθεί λιγάκι το μάτι μου...
Τι να πω... Το σπίτι μου έχει 1440 γωνιές και 1200 κούτες. Μπορεί να είναι οπουδήποτε.
Κοιμάμαι ελπίζοντας να μην μου χυμήξει ενω θα βρίσκομαι άοπλος στο κρεβάτι μου...

Ο τζιτζικας κι ο Μερμηγκας

Πάρτε και το ανεκδοτάκι με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα...

Ξαδερφος Λεων - Ο τζιτζικας κι ο Μερμηγκας

-ο-

Και άλλο ένα...

Πιστος συζυγος στον παραδεισο

Και γραπτώς:

Άγιος Πέτρος: "Εσύ παιδί μου ήσουν παντρεμένος;"
Πρώτος: "Ήμουν Άγιε Πέτρο"
Άγιος Πέτρος: "Απάτησες ποτέ την γυναίκα σου;"
Πρώτος: "Την απάτησα"
Άγιος Πέτρος: "Με πόσες γυναίκες"
Πρώτος: "Με 4"
Άγιος Πέτρος: "Συγχωρείσαι. Στον παράδεισο"

Άγιος Πέτρος: "Εσύ παιδί μου ήσουν παντρεμένος;"
Δεύτερος: "Ήμουν Άγιε Πέτρο"
Άγιος Πέτρος: "Απάτησες ποτέ την γυναίκα σου;"
Δεύτερος: "Την απάτησα"
Άγιος Πέτρος: "Με πόσες γυναίκες"
Δεύτερος: "Με 20"
Άγιος Πέτρος: "Συγχωρείσαι. Στον παράδεισο"

Άγιος Πέτρος: "Εσύ παιδί μου ήσουν παντρεμένος;"
Τρίτος: "Ήμουν Άγιε Πέτρο"
Άγιος Πέτρος: "Με πόσες γυναίκες απάτησες την γυναίκα σου;"
Τρίτος: "Με καμία"
Άγιος Πέτρος: "Στην κόλαση"
Τρίτος: "Μα γιατί εγώ στην κόλαση Άγιε Πέτρο;"
Άγιος Πέτρος: "Γιατί εμείς εδώ συγχωρούμε τις αμαρτίες, όχι τις μαλακίες"

Αντίος Αμίγκος

Καλό σας καλοκαίρι παίδες.
Εμείς θα μείνουμε ακόμα λίγο στο λούκι.
Συγκεκριμένα μέχρι 27 Ιουλίου που τελειώνει η εξεταστική.
Το blog παύει, μέχρις ότου να βρούμε και χρόνο και έμπνευση.

Τα μέλε καραμέλε...

-ο-

Και ενώ όλοι οι άλλοι θα μαυρίζουν στον ήλιο εμείς οι προγραμματιστές θα μένουμε πάντα... άσπροι...

[κλικ γαι μεγένθυνση]

Περπατώντας στις άκρες των ονείρων
και στην μέθη της φυγής
απέμεινα να κοιτάζω το γαλανό του ήλιου
με τις άκρες των ματιών των άλλων
(Να ξέρεις πάντα το π ό τ ε και το π ω ς.)

Σύνθημα σιντριβανιού

Περνώντας λοιπόν χθες βράδυ την κεντρική πλατεία της Πάτρας (πλατεία Γεωργίου), βλέπω το εξής σύνθημα γραμμένο πάνω σε ένα από τα δύο σιντριβάνια που υπάρχουν εκεί:

Να περιμένεις σε άδεια πλατεία προκαλεί χέσιμο

Σκεφτείτε το καλά, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα περιμένετε σε άδεια πλατεία...

Λίγο πιο `κει ένας γέρος όρθιος σε μια γωνιά, αδιαφορώντας για τους γύρω του παίζει απαλά μια όμορφη μελωδία στην φισαρμόνικα, ενώ εγώ περπατώ με τα μάτια καρφωμένα πάνω του.
Πιο κάτω ένας νεαρός έχει βγάλει το laptop και κάτι γράφει ενώ ένας ζητιάνος έχοντας το ένα χέρι απλωμένο, με το άλλο χέρι διαβάζει το δελτίο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ...

Περπατώντας πιο κάτω βλέπω στην Αγίου Νικολάου τον ίδιο τύπο...
Κάθε φορά εκεί να προσπαθεί να πείσει...

Γέλιο λέμε!!!

Ναι κυρίες και κύριοι. Η αλήθεια είναι ότι γελάω συνέχεια με το παραμικρό. Και το γέλιο μου είναι και περίεργο κατά τα λεγόμενα των άλλων [εγώ διαφωνώ φυσικά].
ΑΛΛΑ βρήκα τον δάσκαλό μου...αν και τολμώ να πω ότι πέθανα στα γέλια κι εγώ μαζί του...
Απολαύστε!!!

red in tooth and claw

Ελεύθερη απόδοση στίχων του Tennyson που είχα διαβάσει πριν 5 χρόνια και βρήκα σήμερα τυχαία μπροστά μου [απο το "In Memoriam"]:

Άνθρωπε...
που πίστεψες πως ο Θεός ήταν πραγματικά αγάπη
Και η αγάπη ο τελικός νόμος της Δημιουργίας -
Αν και η Φύση με τα ματωμένα νύχια και δόντια
των αρπακτικών που κατασπαράζουν τη λεία τους
βοά ενάντια στην πίστη σου

ή αν προτιμάτε το πρωτότυπο:

Man...
Who trusted God was love indeed
And love Creation's final law-
Tho' Nature, red in tooth and claw
With ravine, shriek'd against his creed

Τρέχα γύρευε

Ψάχνεις να βρεις κάποιον, αλλά εδώ δεν μπορείς να βρεις αυτόν που θα σου βρει τον άλλον.
Τότε πως στο διάλο θα βρεις τον άλλον, αφού ούτε τον μεσολαβητή του άλλου δεν μπορείς να βρεις;
Πάλι καλά βρήκα μεσολαβητή για να βρω τον μεσολαβητή του άλλου, μπας και βρω τον άλλο...
Αν χαθεί και ο μεσολαβητής του μεσολαβητή του άλλου την έχω βάψει άσχημα!!!
Γιατί τότε θα χρειαστεί να βρω μεσολαβητή του μεσολαβητή του μεσολαβητή του άλλου και δεν έχω καμία τέτοια όρεξη...

Γάτος

Μου χτυπάει το θυροτηλέφωνο ο Christopher για να κατέβω.
Βγαίνω από το ασανσέρ, ανοίγω την εξώπορτα και βλέπω τον Christopher να κοιτάζει έναν γάτο που κάθεται αραχτός.
Χωρίς να το σκεφτώ κάνω ένα δυνατό "ψιιιιιτ" και ο γάτος εξαφανίζεται στην στιγμή.
Και γυρνάει ο Christopher και μου λέει το εξής:
"Τι κάνεις ρε? Γιατί το τρομάζεις? Μπορεί να είναι ο Νίκος Δήμου..."

Ακόμα γελάω!!!

Vamos Rafa

RAFA NADAL ξανά και ξανά

Έχει δικό του στιλ, είναι μόνο 21, δεν είναι ξενέρωτος (όπως ο Ελβετός), δεν έχει σπαστική φάτσα (όπως ο Ελβετός), αφήνει τα συναισθήματά του ελεύθερα σε κάθε αγώνα (σε αντίθεση με τον Ελβετό), παίζει γαμάτα, και νικάει το ΝΟ 1 στο χώμα εδώ και 3 χρόνια ακόμα κι αν το ΝΟ 1 θεωρείται φαβορί στα πάντα, είναι και συν-blogger. Να γιατί...

Κι όμως...

Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι.

Θύμησες

Τότε:
Τέλος τρίτης Λυκείου, καλοκαιρινές διακοπές Ιουνίου, ΜΑΚΡΥ μαλλί, ρετσίνα Μαλαματίνα, αραλίκι στο γκαζόν στο σπίτι και ήλιος...

Επανομή Ιούνης 2003

Τώρα:
Τέλος τέταρτου έτους, καλοκαιρινές διακοπές Αυγούστου (αν), no ρετσίνα, ΚΟΝΤΟ μαλλί (κλαψ κλαψ :( ), κλεισμένος στο σπίτι με τους μαλάκες κάτω στον δρόμο να κορνάρουν όλη την ώρα και πότε ήλιος πότε όχι...

Λοιπόν κι εκεί που θα ανέβαζα το post χωρίς πρόσφατη photo μου,
έρχεται ο Βασίλης και μου δείχνει ένα site που του βάζεις μια photo σου
και σου δείχνει με ποιόν διάσημο μοιάζεις...
Ε κοιτάχτε με ποιόν μοιάζω...
[ευχαριστώ τον Βασίλη που μου έστειλε τις photos]

(καφές στο θεατράκι)

Ε λοιπόν ΝΑΙ.
Μοιάζω κατά 71% με τον Brand Pitt:

Τώρα μου μένει να βρω τo 71% της Αντζελίνας...

-ο-

Πάντως πέρα από την πλάκα, νομίζω σε σχέση με το Λύκειο έχω πιάσει πάτο...
Ήμουν μια χαρά και έγινα μια χαρά σκατά!!!
[όπα και η αυτοκριτική]

Χαράματα

Το καλό του να ξενυχτάς μέχρι της 8 τα χαράματα πάνω από ένα βιβλίο είναι ότι μπορείς να δεις κάτι τέτοιο από το μπαλκόνι σου...


Και φαντάσου ότι δεν έχει φάει κανένα μοντάζ.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά αυτή η φωτό είναι ότι καλύτερο έχω βγάλει στην Πάτρα μέχρι στγμής.

-ο-

Το σχήμα της φλόγας πήρες
Και εκείνη τη νύχτα του φθινοπώρου
Γύρισες την λίμνη
Και χάθηκες στο κέντρο της
Και μας άφησες πίσω
Με δάκρυα και λυγμούς
Να προσμένουμε, ποιος ξέρει τι…
Αδειανό φανάρι
Από εκείνα που κρατάν τα μικρά στον επιτάφειο
Αφέθηκες στα κύματα να σε παρασύρουν
Και εμείς από μακριά να γεμίζουμε την λίμνη
Για να μην χαθείς ποτέ
Μείναμε εκεί μέχρι που ο ορίζοντας σε πήρε.
Και μείναμε
Και μείναμε
Για πάντα
Κι ακόμα κοιτώ καμιά φορά τον ορίζοντα
Εκεί
Με λησμονιά
Δάκρυα φωτιάς
Πόνος, πάνω αριστερά.
Σε κάθε χτύπο, σε κάθε βήμα, σε κάθε θύμηση.
Σ` αυτές που πληγώνουν
Σ` αυτές που πληγώσαν

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Η μέρα αυτή, 1 του Ιούνη, είναι, μετά από μια πρωτοβουλία των Ελλήνων blogger, η μέρα της Αμαλίας και της κάθε "Αμαλίας". Το παρακάτω κείμενο δημιουργήθηκε για να πιέσουμε κι εμείς με τον τρόπο μας τον κρατικό (και μη) μηχανισμό προς την εξυγίανση του συστήματος υγείας και κατ` επέκταση της κοινωνίας μας. Ήδη τα ΜΜΕ τόσο τα ελληνικά όσο και τα ξένα, έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι. Διαδώστε αυτό το κείμενο. Ίσως βάλουμε κι εμείς ένα λίθο για να χτιστεί κάτι για όλους μας.
Εγώ το μόνο που μπορώ να συμπληρώσω είναι αυτό που περιγράφεται στο βιβλιο "Ο Γλάρος Ιωνάθαν" που μπορείτε και αξίζει να το διαβάσετε από εδώ...

-ο-

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").